Tytułowy Pan Lampa mieszka w Domczysku wspólnie z wierną Piesą, która jest jego towarzyszką, mógłby być najzwyklejszą na świcie osobą gdyby nie fakt, że jego głowa… świeci. Ich sublokatorami są najróżniejsze i najdziwniejsze stwory takie jak uwielbiająca straszyć dzieci Pani Straszyńska, pożerające smutki Siostry Gryzak, oglądająca świat „do góry nogami” Babcia Drapcia czy też Pan Dosłowny, przy którym trzeba bardzo uważać na słowa, jest postacią nieco smutną. Domczysko pana Lampy, do którego zachodzi nawet pani Słońce, przypomina mi dom kabaretowych Starszych Panów ze względu na poczucie humoru.
Malina Prześluga, autorka „Pana Lampy” lubi abstrakcyjny żart, często zakorzeniony w języku i brak ograniczeń dla wyobraźni.
Pan Lampa nie jest zbiorem następujących po sobie zabawnych historii. To opowieść o życiu każdego z nas. Najpierw zmagamy się z różnymi paniami Straszyńskimi, apotem przychodzi taki dzień, kiedy nasze światło przygasa. I Pan Lampa mówi nam, by do tego wszystkiego podchodzić z pogodą ducha. Przedstawienie jest znakomite, co jest zasługą reżyserki Anny Kutkowskiej, fantastycznej młodzieży, genialnym kostiumom i podkładowi muzycznemu. Wielkie brawa dla wszystkich.
Tekst: Stefan Woźniak, zdjęcia: Dorota Milerowicz
